22.4.2011
FOTOĞRAFLAR: HÜSEYİN ÖZDEMİR
MİRAÇ ZEYNEP ÖZKARTAL / 21 Nisan 2011
Pınar Selek’le İletişim Yayınevi’nde buluştuğumuzda gündemimizde bombalar, suçlamalar, mahkemeler yoktu... Onun ilk romanı “Yolgeçen Hanı” için buluştuk. Heyecanı da neşesi de boldu bu roman için... Selek, iki yıldır üzerinde çalıştığı ‘Yolgeçen Hanı’nda 12 Eylül’ün ardından, hayatlarındaki türlü yükle “devam etmeye” çalışan insanların öyküsünü anlatıyor. Bir mahallede kesişiyor kaderleri. Ne olursa olsun arayışları, hayata inançları sürüyor. Tıpkı Pınar Selek gibi. Yaşadığı onca acıdan sonra içinde umut taşıyan bir roman yazabilen Pınar Selek gibi...
Kıskanç bir sevgili
* “Yolgeçen Hanı” nasıl doğdu?
Aslında uzun zamandır kafamda oluşturmuştum. Yurtdışına çıktım ve çalışmaya verdim kendimi. Bir yerde doktora yapıyorum, başka bir yerde proje sorumlusuyum ve buradaki adalet meselesinden de ciddi bir acı çekiyordum. Kendimi işe vererek kaçarım acıdan. Fakat nedense roman birden hayatımın merkezine oturdu. Hayatıma hiç kıskanç bir sevgili almadım, ama bu roman çıktı, büyüdü ve kıskanç bir sevgili oldu. Ve onu bırakamadım hatta beni bırakacak diye korktum.
* Yaşadıklarınız içinde bir nefes alanı mı oldu roman?
Son iki sene, Yargıtay kararından sonra benim için en ağır dönemlerden biriydi. Rapor almak için psikiyatri merkezlerine gittim, koca bir listeyle karşılaştım. Sürecin bu kadar uzamasından dolayı yaşadığım sendromların listesi... Beni kurtaran bir şey oldu bu roman.
* Romanda herkesin yolunun kesiştiği bir mahalle var. Oysa son yıllarda Türkiye’de ‘mahalle’ ayrıştırıcı bir kavram...
Ben cezaevine girmeden önce yolgeçen hanı gibi atölyemiz vardı, sokaktan pek çok insan gelip geçerdi oradan. Bir de dergi çıkarıyorduk, adını ‘Misafir’ koymuştuk. O misafirlik hep benim içimde olan bir şeydir. İlişkilerin bu kadar bireyselleşmesinin yanında olayların pozitif yanları da olduğunu görüp onu geliştirmek istedim. Yoksa bu mahallede de mahalle baskısı var.
‘Bu işkence bitsin artık’
* Yurtdışında yaşamak zorunda kalan devrimci Elif’i yazmak nasıldı?
Benimle benzerliği var gibi durabilir; onun babası da cezaevine girmiş, benim babam da... Ama aslında hayatlarımız ve karakterlerimiz arasında hiçbir paralellik yok. Aslında belki de romanın bütünü bir otobiyografi. Cezaevinde, orada burada çok deneyimle kesiştim, çok trajik hayatları dinledim. Onlara haklarını teslim etmek istedim.
* Babanız romanı okudu mu?
Tabii, babam da kardeşim de okudular. Hukuki olsun, şu olsun, bu olsun pek çok kaygıyla okular. Damokles’in kılıcını onlar da sallıyor tepemde...
* Yaptığınız işlerde böyle bir tedirginlik ya da baskı duyuyor musunuz üzerinizde?
Çevremdeki bütün arkadaşlarımın baskısı var. Çünkü yaşadığım şey çok olağanüstü. Nasıl direndim, direnmeye hâlâ nasıl devam ediyorum bilemiyorum. Hani başına türlü şey gelir, kitabından dolayı yargılanırsın... Bu öyle bir şey değil, katliamla suçlanıyorsun. Bununla baş etmek benim için de, ailem için de çok zor. Yazacağımı yazıyorum, söyleyeceğimi söylüyorum ama dikkatli olmak zorundayım. 13 sene dile kolay, sil baştan, sil baştan... Umarım bu işkence biter artık.
‘İçimdeki aşk edebiyat’
* Bu, “Ancak bir romanla anlatabilirdim” dediğiniz bir hikâye mi yoksa artık karşımızda romancı Pınar Selek mi var?
Benim ilk yazdıklarım edebiyattı. İlk romanımı ilkokul beşteyken yazdım, “Menekşe Gözler” diye üç defterlik bir roman. Üniversiteye yeni başladığımda da Varlık dergisinden hikâye ödülü almıştım. Bundan sonra edebiyatın diliyle konuşmak istiyorum, içimdeki aşk edebiyat...
* O halde yeni romanlar da yolda...
Bundan sonrası için defterler dolusu notlarım var. Bu romanı da defterlere yazdım, hatta her karakterin ayrı bir defteri vardı. “Yolgeçen Hanı” yollarda yazıldı. Berlin-Strasburg arasında mekik dokuyorum; bu arada sürekli konferanslara, toplantılara yolculuk ediyorum. Hep trenlerde, defterlere yazdım.
http://sanat.milliyet.com.tr/-beni-bu-roman-kurtardi-/edebiyatkitap/haberdetay/21.04.2011/1380752/default.htm?ref=milliyet_anasayfa
|
|