Neden Pınar Selek? Dün sabah yeniden yargılanması söz konusu olan Pınar Selek’e destek olmak için Garajistanbul’da düzenlenen basın açıklamasındaydık.
‘Hepimiz Tanığız’ platformunun düzenlediği toplantıda konuşanlardan biri Yüksel Selek’ti. Soyadı benzerliği dışında Pınar Selek’in ‘manevi halası’ olduğunu söyleyerek Selek’in başına gelenleri protesto ederken gözlerim doldu.
Konuşmasında Pınar’ın Kürt meselesindeki istikrarlı barışçı tavrını, ayrımcılığa uğrayan her kesimle ilgili cesur tepkilerini, yılmayan mücadelesini sessiz bir çığlıkla hatırlattı.
Feminist, sosyolog, barış aktivisti Pınar Selek, 12 yıldır bitmeyen bir komplonun içinde. Mısır Çarşısı patlamasından sorumlu tutulduğunda hepimiz ‘yok artık daha neler’ demiştik. Ama olmuştu, oluyordu... Çünkü hukuksuzluk ve adaletsizlik ölçü değildi bu memlekette.
Selek’in hakkındaki bütün iddialar defalarca çürütüldü durdu. Açılan davada iki ayrı kez beraat etti. Patlamadan iki gün sonra polis onu gözaltına aldığında kendisine bu konuda bir soru dahi sorulmamıştı. İşkence altındaki ifadesinde de bir beyanı yoktu.
Fakat patlamadan bir buçuk ay sonra davayla ilgili sanık Abdülmecit Öztürk, sonradan yalanlayacağı ifadesinde eylemi Pınar Selek’le birlikte yaptığını söyledi. İfadesini işkence altında verdiğini defalarca açıklayan Öztürk’ün beraatı ise çoktan kesinleşmiş durumda.
Ama yerel mahkemenin beraat kararı bir yıl kadar önce Yargıtay 9. Dairesi tarafından bozuldu. O zaman da yine aynı tepkiyi verdik. Bu kadarı da olmazdı!
Böylesine mantıksız, hiçbir akla ve izana sığmayan, gerekçeleri dahi oluşturulamayan bir dava nasıl olur da halen ciddi bir biçimde birileri tarafından dillendirilirdi? Kimler bu hukuksuzluğa ve vicdansızlığa onay verebilirdi...
Bu memlekette kurumlara, gruplara, kesimlere, derneklere, cemaatlere, kısacası her kesime ve her kesimdeki bireye suç isnat edilir, iftira atılır, yaptıkları eylemler veya düşünceleri nedeniyle yaftalanır, kaba genellemelerle, olmadık yakıştırmalarla etiketlenirler.
Pınar Selek ise tek bir isim. Ama vicdanı doğrultusunda haksızlığa uğrayan herkes için mücadele ediyor. Ve hiçbir dahli olmayan bir konuda suçlanıyor. Kendisini bu biçimde savunmak zorunda kalması bile bir başka haksızlık, hakaret.
İnsanın sahip olduğu bir fikirden dolayı ya da elini taşın altma koyarak gerçekleştirdiği bir eyleminden dolayı kendini savunmasıyla, bir iftira karşısında kendini savunması arasında çok fark var...
Mısır Çarşısı davası kamuoyunun nezdinde çoktandır Pınar Selek davasına dönüştürüldü. O ise bu sistematik haksızlığın kendi hakikatini esir almasına başndan beri hiç izin vermedi. Bu süre içinde sayısız toplumsal buluşmada yer aldı, kitaplar yazdı, araştırmalar gerçekleştirdi. Sanırım haksızlığa ve adaletsizliğe karşı asıl direnme bu. Hepimiz tanığız.
‘İki Tutam Saç: Dersim’in Kayıp Kızları’ belgesel filminin galası geçtiğimiz günlerde yapıldı. 1937-38 Dersim katliamında ailelerinden alınarak rütbeli askerlere evlatlık verilen kızların hikâyelerini anlatan belgeselin yönetmeni Nezahat Gündoğan.
Katliamdan sonra evlatlık verilen kızlar ve aileleri ile yapılan görüşmelerin yer aldığı belgeselin metinleri ise yazar Sema Kaygusuz’a ait.
Yabancı ailelerin yanına yerleştirilen ve hiç bilmedikleri kültürlerde yaşamaya zorlanan kızların Türkçeden başka dil konuşması da yasaklanır. Önce saçları sıfıra vurulur, modern giysiler giydirilirler. Cumhuriyetin ‘medenileştirme’ operasyonlarının erken tanıklarıdır onlar.
Dersim katliamı, diğer birçok felaket gibi tarihin eksik yüzü, resmî belleğin kör noktası. Kayıp kızların askerlerle olan fotoğraftaki yüzleri çok etkiledi beni. Ama bu yüzler kimlere ait diye düşünmedim. Çünkü o anda filmi seyreden herkesin, hepimizin kayıp yüzüydü onlar. Hakikatimizin örtülmüş yüzüydüler.
Filmden sonra yapımcı Kâzım Gündoğan, yaptığı konuşmada bu tür trajedilerin dünyanın elbette başka yerlerinde de olduğunu vurguladı. Ama dünyanın hiçbir yerinde sonsuza dek üstü örtülü kalamıyor.
Leyla İpekçi
http://81.95.156.234/makale/10313.htm